Οι χρόνιες ασθένειες του ΠΑΣΟΚ

Τα συμπτώματα που παρατηρούνται στο ΠΑΣΟΚ ενδέχεται να παραπέμπουν σε παιδικές ασθένειες, ωστόσο το κόμμα αυτό, με ιστορία 51 ετών και πρωταγωνιστική παρουσία στην πολιτική σκηνή, δεν θα έπρεπε να έχει ακόμη τέτοιες αδυναμίες. Στη δημοσκόπηση της 2ας Απριλίου, επιβεβαιώθηκε ότι η Πλεύση Ελευθερίας έχει εδραιωθεί στη δεύτερη θέση, ενώ το ΠΑΣΟΚ σημειώνει απώλειες, καταγράφοντας μερικές μονάδες λιγότερες.

Δεν στέκομαι στο γεγονός ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ο κύριος στόχος της κριτικής για αυτή την κατάσταση. Η κρίση που αντιμετωπίζει το ΠΑΣΟΚ και η κεντροαριστερά είναι σε βάθος ιστορική και σχετίζεται με την επίδραση των μνημονίων. Δεν είναι τυχαίο ότι και η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά δεν κατάφερε να αναδιοργανώσει το κόμμα, όπως ούτε και ο Ν. Ανδρουλάκης, παρά τις στιγμές που φάνηκαν ελπιδοφόρες, όταν τα ποσοστά του Κινήματος πλησίασαν το 20% στις δημοσκοπήσεις.

Δυστυχώς, η αισιοδοξία δεν κράτησε πολύ. Η επανεμφάνιση της τραγωδίας των Τεμπών επηρέασε την επικαιρότητα, αναδεικνύοντας την Ζωής Κωνσταντοπούλου σε κεντρική φιγούρα των εξελίξεων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το κόμμα της να αποκομίσει σημαντικά οφέλη από την πολιτική εκμετάλλευση της τραγωδίας, γεγονός που ευνοεί τη δυναμική της Πλεύσης Ελευθερίας, συμπεριλαμβανομένου και του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ήρθε να επωφεληθεί από την αύξηση των ποσοστών άλλων κομμάτων.

Επιπλέον, το κομμάτι της κεντροαριστεράς δέχεται έντονη πίεση από τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία έχει καταλάβει ένα μέρος του μεταρρυθμιστικού κέντρου – ενός χώρου που παραδοσιακά ανήκε στο ΠΑΣΟΚ. Το κύριο ζήτημα που πλήττει το Κίνημα είναι ο στρατηγικός του προσανατολισμός, που προκαλεί εσωκομματικές συγκρούσεις. Υπάρχει μία ισχυρή τάση που υποστηρίζει τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα αριστερά κόμματα, αλλά και η κυρίαρχη τάση που επιθυμεί αυτόνομη πορεία με στόχο την εκλογική νίκη. Όσο αυτός ο στόχος παραμένει ομιχλώδης, η εσωτερική ένταση και η γκρίνια για την πορεία του Κινήματος εξελίσσονται.

Εξίσου σημαντική είναι και μία μειοψηφική τάση που δεν θα εξέφραζε αντίρρηση σε μία κυβερνητική συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία. Ωστόσο, η παραμονή αυτής της τάσης στο ΠΑΣΟΚ γίνεται αβέβαιη αν το κόμμα αποφασίσει να συμπράξει με τη ριζοσπαστική αριστερά.

Η πρόκληση για την ηγεσία είναι πώς θα μπορέσει να συντονίσει και να καθοδηγήσει αυτές τις αντίρροπες τάσεις, ειδικά όταν ηγετικά στελέχη εκφράζουν ήδη απόψεις για την επόμενη μέρα μετά από πιθανές εκλογικές ήττες. Ο Ν. Ανδρουλάκης φέρει μερίδιο ευθύνης για κάποιες στρατηγικές του επιλογές, ειδικά σε ό,τι αφορά τη διαχείριση της τραγωδίας των Τεμπών. Παρά την ορθή του αντιπολίτευση προς την κυβέρνηση, δεν έχει χαράξει καθαρή διαχωριστική γραμμή από την τακτική της κυρίας Κωνσταντοπούλου, με αποτέλεσμα να διευκολύνει τη δική της θέση στην πολιτική σκηνή.

Ορατή είναι η παγίωση της καθοδικής πορείας του ΠΑΣΟΚ, γεγονός που θα δημιουργήσει αναπόφευκτα ζητήματα συνοχής για το Κίνημα. Ναι μεν υπάρχει χρόνος μέχρι τις εκλογές, ωστόσο, η υπομονή μερίδας στελεχών του Κινήματος είναι ενδεχομένως περιορισμένη.

Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 06.04.2025