Η Συζήτηση για Κοινή Κάθοδο στην Αριστερά

Η συζήτηση σχετικά με την κοινή κάθοδο των κομμάτων της Αριστεράς στις επερχόμενες εκλογές έχει ξεκινήσει, αν και τα εμπόδια παραμένουν μεγάλα. Το επίκεντρο της συζήτησης αφορά δύο κύρια κόμματα: τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά. Άλλα κόμματα, όπως η Πλεύση Ελευθερίας και τα κόμματα που ηγούνται οι Κασσελάκης και Βαρουφάκης, δεν έχουν την πρόθεση να συμμετάσχουν σε έναν κοινό σχηματισμό με τους πρώην συντρόφους τους. Οι ιδεολογικές και προσωπικές διαφορές είναι τόσο έντονες που καθιστούν αδύνατη τη σύμπραξη. Αυτό σημαίνει ότι πολλές συζητήσεις μπορεί να καταλήγουν σε φαιδρότητες χωρίς πραγματική προοπτική.

Μάλιστα, και εντός του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν διαφωνίες σχετικά με την προοπτική μιας ενωμένης κίνησης. Η ομάδα Πολάκη επιδιώκει να διατηρήσει την ιδεολογική καθαρότητα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, κυρίως σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Σε ένα τέτοιο κλίμα, η συζήτηση για την συμπερίληψη του ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη διαδικασία φαίνεται περιττή. Αν τα πρώην μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να έρθουν σε συμφωνία μεταξύ τους, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα συνομιλήσουν με αυτούς που προηγουμένως αποκαλούσαν «γερμανοτσολιάδες». Αυτό το αδιέξοδο φαίνεται ότι θα μας συνοδεύει μέχρι τις εκλογές, κάτι που ωφελεί τη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη.

Ωστόσο, αν τα κόμματα που βρίσκονται στα αριστερά της Νέας Δημοκρατίας μπορούσαν να ενωθούν και να συνεργαστούν για τη δημιουργία ενός κοινού προγράμματος διακυβέρνησης, θα μπορούσαν να αποδείξουν στους πολίτες ότι υπάρχει μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση στις πολιτικές του κυβερνώντος κόμματος. Αυτή η συνεργασία θα μπορούσε να αποφέρει οφέλη και στην κυβέρνηση, καθώς μια υγιής αντιπολίτευση συχνά αναδεικνύει αδυναμίες και παραλείψεις στην εκτέλεση της πολιτικής της. Ο ανταγωνισμός είναι συνήθως ο καλύτερος τρόπος για να διασφαλιστεί η πρόοδος και η βελτίωση.

Από την πλευρά του το ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι είναι επιφυλακτικό και δεν επιθυμεί να εμπλακεί σε τέτοιες συζητήσεις. Ο λόγος είναι απλός: διακυβεύεται η ενότητά του τόσο στην κορυφή όσο και στη βάση. Η ηγεσία του γνωρίζει πολύ καλά ότι η στρατηγική της συνεργασίας με άλλες προοδευτικές δυνάμεις είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Η φιλοδοξία του Νίκου Ανδρουλάκη και των συνεργατών του είναι να ακολουθήσουν μια μοναχική πορεία. Ιστορικά, το ΠΑΣΟΚ ανέκαθεν είχε καθορισμένη τη γραμμή που το χώριζε από την παραδοσιακή Αριστερά.

Παλαιότερα, το ΠΑΣΟΚ ηγεμόνευε σε σημαντικό βαθμό στην παραδοσιακή Αριστερά, όμως οι καιροί έχουν αλλάξει. Σήμερα, η δεύτερη θέση, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, είναι διαφιλονικούμενη και η Πλεύση Ελευθερίας αποκτά συνεχώς έδαφος, ερχόμενη να καθαρίσει την αντισυστημική ψήφο και την ψήφο των νέο-αγανακτισμένων. Είναι αβέβαιο αν αυτή η ανοδική πορεία είναι προσωρινή ή έχει έλθει για να παραμείνει. Είναι λοιπόν λογικό η Ζωή Κωνσταντοπούλου να αγνοεί τις εκκλήσεις για συνεργασία από τον Φάμελλο, καθώς δεν έχει κανένα λόγο να εμπλακεί σε διαπραγματεύσεις όταν η πορεία της φαίνεται να είναι εντυπωσιακή.

Με την τρέχουσα μορφή του πολιτικού τοπίου, θα φανεί ότι η Νέα Αριστερά, αν δεν συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα έχει δυσκολία στην επιβίωσή της. Ο Στέφανος Κασσελάκης και ο Βαρουφάκης θα λάβουν αποφάσεις για το μέλλον τους, αν και ο τελευταίος φαίνεται να είναι λιγότερο αισιόδοξος. Αντίθετα, η Ζωή θα αντιμετωπίσει το ΠΑΣΟΚ για τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και έτσι αναδεικνύονται τα πραγματικά διακυβεύματα και οι προκλήσεις της παρούσας περιόδου.

Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 13.04.2025